ΛΟΓΟΙ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ
|
ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ «ΙΑΤΡΟ ΨΥΧΗΣ» ;
Αναφερόμενοι στα ψυχικά ενοχλήματα και ζητήματα με τα οποία ασχολείται ο ψυχίατρος, δεν εννοούμε να περιπέσει κανείς στην κατάσταση που ο μέσος άνθρωπος ονομάζει «τρέλα» και πρέπει να νοσηλευτεί. Η μεγάλη πλειοψηφία των ζητημάτων εμπίπτει σ' αυτά που αντιμετωπίζει ο μέσος άνθρωπος με πολύ μεγάλη συχνότητα στη σύγχρονη κοινωνία, όπως:
· Αγχος
· Κατάθλιψη
· Κρίσεις πανικού
· Φοβίες
· Εμμονές και ψυχαναγκασμοί
· Σωματικά προβλήματα που έχουν ψυχολογικά αίτια
· Ζητήματα που αφορούν τον τρόπο που λειτουργεί κανείς ως προσωπικότητα σε συγκεκριμένους τομείς της ζωής του, όπως είναι ο έρωτας, η εργασία, η διασκέδαση- π.χ. «είμαι πολύ μπερδεμένος /-η, «δεν τα έχω βρει με τον εαυτό μου», μερικές φορές δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί λειτουργώ έτσι κι αυτό στρέφεται τελικά ενάντιά μου» , «θα ήθελα να μπορώ να είμαι πιο δημιουργικός», «θα ήθελα να μπορώ να αντλώ μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη ζωή μου».
· Θέματα σχέσεων (ζευγαριών, οικογενειών)-Ζητήματα και προβλήματα στην προσέγγιση του αντίθετου φύλου
· Σεξουαλικά προβλήματα.
Συχνότατα, τέλος, συμβαίνει άτομα χωρίς καμιά ψυχολογική διαταραχή όταν εκτεθούν σε μεγάλο ψυχοτραυματικό stress (οικονομική κρίση-οικονομική καταστροφή, ατύχημα, θεομηνία, θάνατος ή αποχωρισμός αγαπημένου προσώπου, συγκρούσεις στον εργασιακό χώρο ή το οικογενειακό περιβάλλον, κ.ά.) να αναπτύξουν παροδικά συμπτώματα από τη ψυχική σφαίρα (κυρίως άγχος και κατάθλιψη). Εκεί ο ρόλος του ψυχιάτρου είναι καταλυτικός καθώς πέρα από τον άμεσα θεραπευτικό του ρόλο για την ανακούφιση των συμπτωμάτων με ειδικές ψυχοθεραπευτικές τεχνικές, ασκεί και προληπτικό ρόλο καθώς εμποδίζει τα συμπτώματα αυτά να χρονίσουν και να επιφέρουν πολύ μεγαλύτερη διαταραχή στη ζωή του ατόμου.
Πολλοί άνθρωποι ακόμα και όταν περνούν την πόρτα του ειδικού θεραπευτή ή ακόμα ενώ βρίσκονται σε μακροχρόνια ψυχοθεραπεία εξακολουθούν να αναρωτιούνται μέσα τους "Είμαι ένας φυσιολογικής άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα ή ένας προβληματικός, αποκλίνων, ανώμαλος, που φέρει ένα στίγμα;" Η απάντηση είναι ότι η διάκριση αυτή "φυσιολογικού-παθολογικού" είναι ψευδεπίγραφη και επιφανειακή. Ο απόλυτα "φυσιολογικός" άνθρωπος απλά δεν υπάρχει. Αποτελεί μόνο μια φαντασίωση και κατασκευή στο μυαλό μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ασυνείδητες ψυχικές συγκρούσεις μέσα του οι οποίες δυνητικά θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην ανάπτυξη συμπτωμάτων και ενοχλημάτων από τη ψυχική σφαίρα, συμπεριλαμβανομένων και των θεραπευτών. Η ψυχική λειτουργία αποτελεί μία δυναμική διαδικασία αέναα κινούμενη και εξελισσόμενη. Ένας άνθρωπος σήμερα μπορεί να βρίσκεται στο φάσμα της "φυσιολογικότητας", αύριο μπορεί να περάσει στο φάσμα της "παθολογίας" και το αντίστροφο. Σύμφωνα με τον S. Freud, το μόνο πράγμα στο οποίο διαφέρουν οι νευρωσικοί από τους "υγιείς" είναι ότι οι νευρωσικοί πάσχουν από εκείνα που αντιμετωπίζουν με επιτυχία (δηλαδή απωθούν καλύτερα) οι "υγιείς".
|
